24 lutego gwałtownie obudziliśmy się przy dźwiękach wybuchów. Wojna. W pierwszej chwili pomyślałam, że ktoś miał za zbyt dużo fajerwerków świątecznych. Podeszłam do okna i zobaczyłam w oddali kłęby dymu. W tym momencie ogarnął mnie niesamowity
strach. Pomyślałam, że wszystkie plotki o możliwym rozpoczęciu wojny były prawdą. Włączyłam telewizję. Wszystkie kanały pokazywały wiadomości i był tylko jeden temat. Rozpoczęła się wojna. Przez pierwsze 15 minut, które wtedy wydawały się
wiecznością, po prostu nie wiedzieliśmy, co robić. W oszołomieniu staliśmy i słuchaliśmy informacji. Następnie zaczęliśmy zbierać „alarmową walizkę” – dokumenty, apteczkę i podstawowe artykuły pierwszej potrzeby. Co robić? Gdzie iść lub jechać?
Było wiele pytań i żadnej odpowiedzi. Pierwszą noc postanowiliśmy spędzić w przepełnionym ludźmi schronie przeciwbombowym. Następnie wsiedliśmy do samochodu
i pojechaliśmy nad brzeg rzeki w nadziei, że na pustym terenie nie będzie ostrzału. Wszyscy byli przestraszeni i zdenerwowani.
Dzieciom było trudno, bo w ogóle nie rozumiały, co się dzieje. Rano, po ogłoszeniu alarmu przeciwlotniczego, postanowiliśmy opuścić stolicę i udać się do obwodu żytomierskiego, aby odwiedzić naszych bliskich. Droga była długa i trudna. Wszędzie korki i ludzki strach. Jednak kierowcy na drogach byli tak uprzejmi i ostrożni, jak to tylko możliwe. Wszyscy rozumieli, że wszelkie komplikacje na drodze mogą kosztować życie dużej liczby osób. Nagle samochody zatrzymały się, a ci, którzy mogli zmienić kierunek ruchu, zaczęli uciekać. Ludzie krzyczeli. Nie widziałam nic przed sobą. Ruch został wznowiony, ale wszystko pozostało niejasne. Dopiero godzinę później dowiedzieliśmy się, że w tym momencie środkiem alei jechał czołg, który celowo wjechał w samochód z pasażerami. Zapanowały strach i bezradność. Dotarliśmy do bliskich, przez cały tydzień oglądaliśmy tylko wiadomości. W ogóle nie wyłączaliśmy telewizora, był włączony 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, a przy telewizorze zawsze był ktoś na dyżurze, żeby nie przegapić czegoś ważnego. Wieści z każdym dniem były coraz bardziej przerażające.